15 Şubat 2011

"Tüm vücudum ağrıyor. Kafamda hala futbol oynamak var ama artık bedenim kaldırmıyor. Geçtiğimiz günlerde bebek gibi ağladım, futbolu bırakıyorum" RONALDO

En son bunu yazmışım. Taslak halinde kalıvermiş. Fenomeno futbolu bırakırken biz de yamayı bırakmışız. Son postu dahi girmeden.

İki senedir, bir türlü kısmet olmadı şu bloga yazmaya istikrarlı bir şekilde devam etmek. Hep yarım kaldı nedense, ara açıldıkça istek de azaldı. Ne kadar objektif olmaya çalışsak da Galatasaraylıyız. İki senedir hangimizin hevesi kursağında kalmadı ki? Öğrencilik şartları sonra... Kah elimizin altında internet olmadı kah izleyecek dijital platform. Hayatımda Galatasaray'ın bazı maçlarını dahi izlemediğim bir sezona dair kimle ne paylaşacaktım ayrıca. Bu gün yine bir heves yazmaya başlıyorum. Yanlış anlaşılmasın hevesim Türk Futbolu'na olan umudumdan değil, uzun zamandır yazmamamdan. Nereden başlayacağımı da bilemiyorum aslında. en samimi hislerimle keşke diyorum. Keşke şu şaibe ortamı hiç olmasaydı da yeni yüzüyle Galatasaray güçlü Fenerbahçe, Beşiktaş ve Trabzonspor'la tertemiz bir yarışın içine girebilseydi.

Suçu ispat edilene kadar herkes mahsumdur diyorum ve bu işe bulaşmamış herkes gibi, net bir bilgim olmadığı için kimseyi zan altında bırakmak istemediğimden. Hukuki bilgimin de fazla olmamasından dolayı şimdilik şike soruşturmasıyla ilgili hiç bir şey söylemek istemiyorum. Vuslatı bekleyen sevgili gibi, hasretle futbola kavuşacağımız günü bekliyorum. Umarım beklediğimize değer ve sonuç ne olursa olsun nur topu gibi bir meşin yuvarlağımız olur.